These doctors talking about surviving.

این دکترا هم فقط در مورد بقا صحبت می کنند.

Like it is the only thing that matters

انگار فقط تنها موضوعی است که مهمه.

But what good is it to just survive if I am too sick to work, to enjoy a meal, to make love?

اما زنده ماندن چه فایده ای داره اگر آنقدر مریض باشی که نتونی کار کنی، از غذا لذت ببری، عشق ورزی کنی؟

For what time I have left, I wanna live in my own house , I wanna sleep in my own bed

تا زمانی که زندم، دوست دارم در خانه خودم زندگی کنم، میخوام تو تخت خودم بخوابم.

I don’t want to choke down 30 or 40 pills every single day and lose my hair.

نمیخوام 30 یا 40 قرص رو هر روز قورت بدم و موهامو از دست بدم.

and lie around , too tired to get up and so nauseated so I cannot even move my head and you cleaning up after me.

وِلو شم و از فرط خستگی نتونم پاشم. آنقدر منقلب شم که حتی نتونم سر خودم رو حرکت بدم و تو گند کاری من رو پاک کنی.

Some dead man, some artificially alive just marking time.

یه آدم مرده، یه مرده متحرک که فقط روزهارو داره میشمره

That is the worst part.

بدترین قسمت داستان همین جاست.

That is my thought process.

تحلیل و طرز فکر من اینه

I am sorry. I just …

ببخشید، همین

I choose not to do it.

انتخاب میکنم که انجامش ندم.