I would have dressed, Your Grace.

لباس مناسبی نپوشیده ام، سرورم.

This is your home. I’m your guest.

خانه شماست. من مهمان هستم.

Handsome one, isn’t he?

پسر خوشتیپیه، درسته؟

I lost my first boy, a little black-haired beauty.

اولین پسرم رو از دست دادم، یک پسر کوچولوی زیبای مو مشکی.

He was a fighter too, tried to beat the fever that took him.

او هم جنگجو بود، سعی داشت با تبی که از پای درش آورد بجنگد.

Forgive me.

منو ببخشید.

It’s the last thing you need to hear right now.

در حال حاضر آخرین چیزیه که باید بشنوید.

I never knew.

اصلا نمیدونستم.

It was years ago.

برای سال ها پیش بود.

Robert was crazed, beat his hands bloody on the wall, all the things men do to show you how much they care.

رابرت دیوانه شده بود، دستاشو محکم میزد به دیوار، کارایی که مردها برای اینکه نشان بدهند برایشان مهم است می کنند.

The boy looked just like him.

این پسر خیلی شبیه پسر من است.

Such a little thing. A bird without feathers.

مثل یک چیز کوچک. مثل یک پرنده بدون پر و بال.

They came to take his body away and Robert held me. I screamed and I battled, but he held me.

تصمیم گرفتند جسدشو ببرند و رابیرت منو نگه داشته بود. من جیغ میزدم و تقلا میکردم اما من رو نگه داشته بود.

That little bundle. They took him away and I never saw him again. Never have visited the crypt, never.

اون کفن کوچک. بردن دفنش کردند و من دیگه او را ندیدم. هیچ وقت به اون سردابه نرفته ام.

I pray to the Mother every morning and night that she return your child to you.

هر روز و هر شب دعا به درگاه خدای الهه میکنم که بچتو بهت برگردونه. 

I am grateful.

سپاسگزارم.

Perhaps this time she’ll listen.

شاید این بار به دعایم گوش کند.