بررسی بازی Octopath Traveler 2 / نگاهی به بخش‌های مختلف بازی

بررسی بازی Octopath Traveler 2

 بازی Octopath Traveler 2 توسط Square Enix و Acquire ساخته و در تاریخ ۲۴ فوریه ۲۰۲۳ برای نینتندو سوئیچ، PS4، PS5 و Windows توسط Square Enix توزیع شد. این بازی دنباله‌ی شماره‌ی اول است که در سال ۲۰۱۸ منتشر شده بود و سومین اثر در فرنچایز Octopath Traveler بعد از نسخه‌ی موبایل Octopath Traveler: Champions of the Continent می‌باشد که در سال ۲۰۲۰ انتشار یافته بود. این بازی تا ژوئن امسال توانسته ۱ میلیون نسخه بفروش برساند. در ادامه با نقد و بررسی بازی Octopath Traveler 2 همراه ما باشید.

تگ مرتبط: نقد و بررسی بازی

بررسی بازی Octopath Traveler/ مسافران سرزمین های دو بعدی

غوطه‌ور در نوستالژی

شرکت Square Enix در سبک JRPG سرمایه‌گذاری‌های زیادی کرده است، آنها با نادیده گرفتن قدرت پردازش‌های گرافیکی نسل جدید و گیم‌پلی‌های مدرن (در سبک RPG)، چندین بازی در شکل شمایل کلاسیک این سبک منتشر کرده‌اند. بازی‌هایی با طراحی هنری ساده، مبارزات نوبتی و داستان‌هایی عمیق که دیالوگ‌ها در Textboxها برای مخاطب به نمایش گذاشته می‌شوند. اولین سرمایه‌گذاری آنها در این مدل بازی‌ها، نسخه‌ی اول Octopath Traveler در سال ۲۰۱۸ بود.

حال جای سوال دارد که چگونه Square Enix در حالی که پایبند به اصول JRPGهای کلاسیک است، می‌تواند Ocotpath Traveler II را بهبود بخشد؟ پاسخ در بطن  گیم‌پلی و اعمال بهبودهای کوچک در جای جای بازی است که شاید به چشم نیایند ولی موجودیت و هسته‌ی Octopath Traveler را حفظ می‌کنند و از طرفی فلسفه‌ی سازندگان نیز بدون تغییر حفظ می‌شود (یعنی بازی‌ای با گیم‌پلیِ کلاسیک با گرافیکی 2D ولی همچنان جذاب).

شخصیت‌های جدید Octopath Traveler 2

با وجود اینکه Octopath Traveler II یک دنباله است ولی کاراکترهایی جدید در دنیایی جدید با مشکلاتی جدید معرفی می‌شوند. درست مانند سری Final Fantasy که هر شماره دارای داستان‌ای متفاوت و کاراکترهایی متفاوت از شماره‌های قبلی دارد. در Octopath Traveler 2 بازی را با انتخاب یک کاراکتر از ۸ کاراکتر موجود شروع می‌کنیم:

– اسوالد، Scholarئی است که متهم به قتل خانواده‌اش می‌شود.

– کَستی (Castti)، یک Apothecary (داروساز) است که مبتلا به فراموشی شده (Amnesia) است و به دنبال کشف هویت خود است.

– ثرونِ (Throné)، یک دزد (Thief) حرفه‌ای که به دنبال کشتن اربابان خود است که زندگی‌اش را کنترل می‌کردند.

– اوچت (Ochette)، یک شکارچی با ظاهر حیوانی است که می‌خواهد از فاجعه‌ای که در راه است، جلوگیری کند.

– پاراتیتو (Partito)، تاجری که می‌خواهد زادگاه‌اش را از فقر و فلاکت نجات دهد.

– آگنیئا (Agnea)، رقاصی که می‌خواهد مشهور و ثروتمند شود.

– تمنوس (Temenos)، یک روحانی (Cleric) که می‌خواهد راز قتل‌های مرموز را حل کند.

– هیکاری (Hikari)، یک شاهزاده‌ی تبعید شده که می‌خواهد مردم‌اش را نجات دهد.

داستانی جذاب

با انتخاب هر کاراکتر او را به کاراکتر محوری قصه تبدیل می‌کنید، من Hikari را انتخاب کردم زیرا معمولاً در JRPGها کاراکترهای Warrior برای اولین تجربه کاراکترهای راحتی هستند و پیچیدگی‌های دیگر کلاس‌ها را ندارند. در ادامه وقتی کاراکترهای دیگر داستان را ملاقات می‌کنید، می‌توانید داستان Origin آنها را هم انجام دهید.

از مشخصه‌های بازی‌های Square Enix توجه به جزئیات داستان است، چه در حال انجام FFXVI باشید یا چه Octopath Traveler 2، قصه‌های شخصیت‌ها و داستان‌های آنها متفاوت و متمایز هستند. در OT2 داستان Agnea بسیار سرراست و ساده است، در حالی که داستان Throné که می‌خواهد از اربابان متجاوزش خلاصی یابد، تاریک و پیچیده است. هر شخصیت داستان خود را دارد و با اینکه با شما همسفر است ولی تجربه و دیدگاه و پیشرفت‌های مختص خودش را در طول روایت دریافت می‌کند. هرچه قدر قصه‌ی یک کاراکتر را پیش می‌برید، جنبه‌های تاریک و یا گِرِه‌های داستانی آن کاراکتر را باز می‌کنید و از سوی دیگر ممکن است داستان بیشتر در هم تنیده شود و سوالات بیشتری برای شما بوجود بیاید (داستان را اسپویل نمی‌کنم ولی نقطه قوت تمام بازی‌های Square Enix داستان آنها می‌باشد و OT2 نیز از این قاعده مستثنا نیست).

در این بازی هیچ جنبه‌ای از داستان تصادفی نیست و کاراکترها هم تصادفی بر سر راه هم قرار نمی‌گیرند که این نکته‌ای بسیار ستودنی در OT2 است. به همین دلیل شما با داستانی درباره‌ی یک شاهزاده (شاهدخت) یا قهرمانی افسانه‌ای طرف نیستید، کاراکترها خاکستری از طبقه‌ی کارگر جامعه می‌آیند که هر کدام مشکلاتی دارند. این موضوع کمک می‌کند که داستان بیش از حد ملودراماتیک نشود و بتوانید تا حدودی با شخصیت‌ها همزاد پنداری کنید.

گرافیک دوست‌داشتنی

همچون بازی قبلی، OT2 نیز دارای پس‌زمینه‌ی 3D بر روی بستر 2D است. شاید برای مخاطب امروزی چنین چیزی جذاب نباشد ولی من آن را زیبا یافتم. کاراکترها هم با اینکه دو بعدی هستند ولی متمایز از هم ساخته شده‌اند و می‌توانید بخوبی تفاوت‌های ظاهری آنها را تشخیص دهید. مورد بعدی طراحی Bossها می‌باشد که وقتی شمایل بزرگی به خود می‌گیرند جزئیات بیشتری نمایان می‌شود که باعث می‌شود طراحان هنری را ستایش کنید.

صداگذاری خوب

در OT2 به نظرم صداها با کاراکترها همخوانی جالبی دارند. با اینکه با کاراکترهایی دوبعدی طرف هستیم که مطلقاً هیچ حسی از ظاهر آنها نمی‌توانید بگیرید ولی صداپیشه‌ها به خوبی با دیالوگ‌های عالی نویسندگان، احساسات و درام‌ها و بالا و پایین شدن کاراکترها را نشانمان می‌دهند و از لحن صداپیشه می‌توانید بفهمید که او انگار واقعاً یک روحانی است یا یک سامورایی، حتی NPCها نیز دارای وجه تمایز و رنگ‌های مختص خود هستند.

گیم‌پلی Octopath Traveler 2

سیستم کار یا Job System اولین‌بار در Octopath Traveler معرفی شد و همچنان در شماره‌ی دوم وجود دارد. حال می‌توانید علاوه بر کار اصلی یک کار ثانویه نیز در کنار آن انتخاب کنید و پیگیرش شوید. با گرفتن مجوزهای اصناف (Guild License) می‌توانید کارهای ثانویه خود را فعال کرده و این نکته را در نظر داشته باشید هر کاراکتر می‌تواند چندین کار را برای خود فعال کند. این مورد به گیم‌پلی تنوع می‌دهد و گزینه‌های مبارزاتی بیشتری را باز می‌کند.

مبارزات

از یک بازی JRPG سنتی، داشتن مبارزات نوبتی جذاب چیزی است که انتظارش را دارید. حال در  OT2 مقداری سیرداغ و پیازداغ آن را بیشتر کرده‌اند. سیستم‌های Break و Boost از بازی اول همچنان وجود دارد. جایی که با پیدا کردن نقاط ضعف حریف می‌توانید گاردش را بشکنید و با Boost می‌توانید چندین حمله‌ی قدرتمند و پشتِ‌سر هم برای نابود سازی دشمن استفاده کنید. کاراکترها مهارت‌های مختص خود را دارند که می‌توانید با خرج کردن SP آنها را انجام دهید و در طرف مقابل انواع مختلفی از سلاح‌ها برای کاراکترهای مختلف وجود دارد.

کاراکترهای OT2 در نبردها یگ Gauge دارند که با پیشرفت در نبرد پُر می‌شود و بعد از آن می‌توانید قدرت نهفته در کاراکتر را آزاد کنید. مثلاً Throné می‌تواند دوبار در یک دور بازی حرکت انجام دهد. در حالی که Agnea می‌تواند مهارتی را بر روی چند کاراکتر اجرا کنید. این مورد جدید که به مبارزات افزوده شده بازی را جذاب‌تر می‌کند و چالش‌های خودش را به همراه دارد.

علاوه بر مهارت‌های ویژه‌ی رزمی، هر کاراکتر در مواجهه با NPCها مهارت‌های اجتماعی خود را دارد. Ochette می‌تواند مردم شهر را دعوت به مبارزه کند، Throné می‌تواند از آنها دزدی کند. ولی این نکته را باید در نظر داشته باشید که چنانچه شکست بخورید، مردم شهر از شما بیزار می‌شوند و لحنشان تغییر می‌کند. هدف از این موارد دریافت اطلاعات از مردم است، مثلاً Hikari رشوه می‌دهد، اسوالد بررسی دقیق انجام می‌دهد و یا Castti حسابی آنها را سیم‌جیم می‌کند.

چیزی که گیم‌پلی بازی را از شماره‌ی اول جدا می‌کند، چرخه‌ی شب و روز است. مهارت‌های رزمی تاثیرپذیری کم‌تری از چرخه‌ی روز و شب می‌گیرند ولی مهارت اجتماعی متفاوت عمل می‌کنند. اگر روز باشد و احتیاج به مهارت اجتماعی‌ای دارید که در شب بیشترین پتانسیل را دارد، کافی است با فشار یک دکمه چرخه‌ی شب و روز را تغییر دهید. ویژگی‌ای که بر تنوع و مفرح بودن بازی افزوده است.

جنبه‌های منفی بازی

تمام نکاتی که در مدح بازی گفتم، تقریباً شامل جنبه‌های منفی آن هم می‌شود‌. به غیر از چرخه‌ی شب و روز که تاثیر کمی در گیم‌پلی دارد، همانطور که‌ متوجه شدید گیم‌پلی تغییر بزرگی نسبت به Octopath Traveler اول ندارد. تنها مهارت ویژه‌ی مبارزه به آن اضافه شده است که تغییر بسیار بزرگی نیست. هسته‌ی بازی هیچ تغییری نکرده است و احتمالاً سازندگان نیز بر آن هیچ دستی نبرده‌اند و صرفاً چند اِلمان به آن اضافه کرده‌اند. داستان نیز با اینکه جذاب است ولی تفاوتی با شماره اول ندارد، در واقع کاراکترها و دنیای بازی تغییر کرده ولی پلات و روایت و بستر سناریویِ بازی همان سناریویِ بازیِ اول است. یکی از ایراداتی که درOctopath Traveler 1 وجود داشت این بود که کاراکتر هیچ تعامل بخصوصی با هم نداشتند. با اینکه نام بازی اشاره به هشت نفر مسافر دارد، ولی هیچ کدام از اعضای گروه از وجود دیگری خبردار نبودند. سازندگان در OT2 سعی کردند این موضوع را با اضافه کردن ویژگی “Crossed Path” حل کنند که شامل قسمت‌های کوتاهی است که در آنها دو کاراکتر با یکدیگر متحد شده و با هم به یک ماموریت می‌روند. بر روی کاغذ این ویژگی مشکل را حل می‌کند ولی در عمل فقط چهار مورد از این ماموریت‌ها موجود است که هر یک اعضای گروه در یکی از آنها فقط حضور دارد.

چنانچه Temente را بردارید اگر اولین فردی کا با او ملاقات می‌کنید Throné باشد، تنها ماموریت دونفری آنها را انجام می‌دهید. پس Agnea و Ochette چی؟ همینطور Hikari و Osvald؟ از آنجایی که این بازی یک RPG بزرگ است (با گرافیک کلاسیک) پس سازندگان می‌توانستند تنبلی را کنار بگذارند و تعداد این ماموریت‌های دونفره را افزایش دهند و به تعامل کاراکترها با یکدیگر بپردازند.

نکته‌ی دیگری که وجود دارد این است که همچون بازی اول سازندگان اصرار زیادی بر انجام Random Encounter یا مواجه دارند، مثلاً من Hikari را انتخاب کردم و اولین کاراکتری که ملاقات کردم Castti بود. Hikari سطح ۱۲ بود و Castti سطح ۷ و ماموریت بعدی در نقشه احتیاج به سطح ۱۶ داشت. این یعنی که باید Castti را با انجام Random Encounterهای متعدد به سطح ۱۶ یا ۱۷ می‌رساندم. تمام این قصیه یعنی تجربه‌ای طاقت‌فرسا که می‌تواند مخاطبی که به بازی‌های کلاسیک JRPG عادت ندارد را سریع خسته کند.

سخن آخر