بررسی سریال Bridgerton فصل اول / عشق اشرافی

بررسی سریال Bridgerton فصل اول / عشق اشرافی

سریال “بریجرتون” (Bridgerton) یک درام عاشقانه آمریکایی‌ست که توسط “کریس ون دوسن” (Chris Van Dusen) ساخته شده است. “شوندا رایمز” (Shonda Rhimes) خالق مشهور سریال پرطرفدار “Grey’s Anatomy” تهیه‌کنندگی این مجموعه را برعهده دارد. داستان این سریال برگرفته از مجموعه کتابهایی با همین نام به نویسندگی “جولیا کوئن” می‌باشد. از جمله بازیگران این سریال میتوان به “فیبی داینور“(Phoebe Dynevor)، “رجه-جین پیج” (Regé-Jean Page)، “جاناتان بیلی” (Jonathan Bailey) و “ادجوا اندو” (Adjoa Andoh) اشاره نمود. سریال “Bridgerton” در تاریخ ۲۵ دسامبر ۲۰۲۰ از شبکه Netflix منتشر گردید که با استقبال بسیار خوبی روبرو گردید. همچنین این سریال موفق شد با بدست آوردن ۸۲ میلیون بازدید خانگی با پشت سرگذاشتن سریال Witcher به پرتماشاگرترین سریال در استریم نتفلیکس تبدیل شود. علاوه بر این سریال بریجرتون در جلب رضایت منتقدین نیز موفق بوده و نقدهای بسیار خوبی دریافت کرده است. در ژانویه ۲۰۲۱ سریال برای فصل دوم تمدید گردید و سپس در آوریل ۲۰۲۱ کریس ون دوسن سازنده سریال خبر از تمدید این مجموعه برای حداقل چهار فصل داد. در ادامه با سایت ساعت هفت با بررسی سریال Bridgerton فصل اول همراه شما هستیم.

اگر به دنبال خواندن مطالب بیشتر در مورد سریال های برتر می‌گردید به لیست بهترین سریال ها مراجعه کنید…

مطلب مرتبط: معرفی بهترین سریال های سال 2020

“شجاعت میخواد که خارج از انتظارات سنتی جامعه زندگی کنی“

خلاصه داستان سریال بریجرتون

داستان سریال بریجرتون در اوج دوران شکوفایی لندن و در سال ۱۸۱۳ اتفاق می‌افتد. تمرکز اصلی داستان برروی خانواده اشرافی بریجرتون می‌باشد. وایولت بیوه‌ی وایکانت بریجرتون دارای چهار فرزند پسر و چهار فرزند دختر می‌باشد. قرار است در فصل اجتماعی این سال دافنه دختر بزرگ بریجرتون‌ها وارد اجتماع شده تا برای خودش زوجی مناسب و درخور جایگاه خانوادگی‌اش پیدا کند. دافنه بدلیل ظاهر زیبا و رفتار برازنده‌اش نظر مثبت ملکه را به خود جلب می‌کند. همچنین او با سایمون باست که زمانی بهترین دوست برادر بزرگترش آنتونی بوده و اکنون دوک هستینگز است نیز ملاقات می‌کند. در ادامه دافنه و سایمون برای فرار از فشارهای اجتماع دست به اقدامی می‌زنند که رابطه‌ی میانشان را پیچیده می‌کند و …

بررسی سریال Bridgerton فصل اول “عشق اشرافی”

سریال “Bridgerton” با وجود حضور شخصیت‌های واقعی و تاریخی در مجموع دارای داستانی ساختگی است. کریس ون دوسن خالق سریال آن را جهانی دوباره به تصویر کشیده شده توصیف می‌کند که یک پند تاریخی و یا روایتی مستند نمی‌باشد. او پیوند میان تاریخ و افسانه را دلیل جذابیت سریال و راهی هیجان‌انگیز برای نشان دادن آن دوران می‌داند. درواقع خانواده اشرافی بریجرتون، لیدی ویسلدوان و بیشتر کاراکترهای دیگر داستان کاملاً تخیلی و غیرواقعی بوده‌اند. حتی تئوری‌ای که در آن گفته می‌شود که “کوئین شارلوت” (ملکه انگلیس بین سالهای ۱۷۶۱ تا زمان مرگش در سال ۱۸۱۸ که یکی از شخصیت‌های سریال است) دارای دودمانی آفریقایی تبار بوده نیز بعنوان یک ادعای غیرتاریخی شناخته شده می‌باشد. پس بطورکلی می‌توان گفت که داستان سریال بریجرتون در دنیایی اتفاق می‌افتد که در حقیقت وجود نداشته است.

اگرچه همین تصور افسانه‌ای که تاریخ را به دور از تبعیض‌ها و اختلافات نژادی به تصویر کشیده، داستان و سریال را بسیار دلپذیرتر کرده است. سریال دارای یک راوی مرموز و ناشناخته به نام “لیدی ویسلدوان” است که در این فصل اجتماعی برای نخستین بار سر و کله‌اش پیدا می‌شود. او با انتشار مقالات به صورت ناشناس رازهای پشت پرده‌ی رویدادهای فصل و افراد حاضر در آن را فاش می‌کند. کسی که هویت اصلیش یکی از سوالات مهم این فصل از سریال می‌باشد. سازندگان برای صداپیشگی این راوی از “جولی اندروز” ستاره سالهای دور هالیوود استفاده کرده‌اند. هویت واقعی لیدی ویسلدوان یکی از معدود موارد غیرقابل پیش‌بینی در سریال می‌باشد. باید امیدوار باشیم شخصی که در قسمت پایانی سریال به ما نشان داده شد، همان لیدی ویسلدوان نویسنده مرموز نباشد. زیرا در اینصورت سریال تنها برگ برنده خود را از دست داده و ما میتوانیم تمامی اتفاقات فصل بعدی را به ترتیب حدس بزنیم.

سازندگان برای انتقال و تفهیم بهتر حرفهایشان از این راوی استفاده کرده‌اند. در حقیقت مهم‌ترین دیالوگ‌های سریال در سخنرانی‌های این راوی گنجانده شده است. در کنار این آنها گاهی بوسیله‌ی طنز و گاهی با کمک تراژدی به نقد آداب غلط اجتماعی و سیاسی پرداخته‌اند. اگرچه جای خالی شخصیتی طناز و بانمک در میان کاراکترهای سریال به شدت احساس می‌شود. درون‌مایه اصلی داستان این فصل از سریال شباهت بسیاری به رُمان معروف جین آستین “غرور و تعصب” دارد. یک نمایش صابونی که با تکیه زدن برروی احساسات شدید داستان ملودرامش را به سوی پایانی خوش هدایت می‌کند. سریال Bridgerton دارای صحنه‌های جنسی بسیار زیادی بوده که گزینه‌ی دیدن به همراه خانواده و آشنایان را برایتان از دسترس خارج می‌کند. شاید سازندگان منظوری بخصوص از قرار دادن بیش از حد این سکانس‌ها در سریال داشته‌اند. اما در عمل به نظر می‌رسد که این صحنه‌ها تنها برای پر کردن حفره‌هایی است که داستان سریال توانایی پر کردن آنها را ندارد.

“هرچقدر یک لیدی بیشتر بدرخشه، زودتر هم میسوزه”

نظر دادن درباره نقش‌آفرینی بازیگران سریال‌های اینگونه که داستانی اغراق‌آمیز داشته به دلیل اجراهای تصنعی و تئاترگونه آنها کمی مشکل می‌باشد. اما میتوان گفت که بازیگران سریال نمایش قابل قبولی را از خود بجا گذاشته‌اند. اما در این میان “فیبی داینور” در نقشِ دافنه دختر بزرگ خاندان بریجرتون عملکرد به مراتب بهتری نسبت به بازیگر مقابلش “رجه-جین پیج” داشته است. در کنار گروه بازیگری خوب باید از طراحی صحنه مجلل و چشم‌نواز، طراحی لباس عالی، گریم‌های مناسب و همینطور موسیقی متفاوت و جالب سریال نیز یاد کرد.

“Kris Bowers” آهنگساز سریال از آهنگ‌های ادیت شده خوانندگان معروفی همچون Ariana Grande، Billie Eilish،Shawn Mendes و گروه Maroon5 استفاده کرده است. آهنگ‌هایی که شاید در نگاه اول همخوانی مناسبی با داستان تاریخی سریال نداشته باشد. اما نباید فراموش کرد که این یک روایت تاریخی براساس واقعیت نبوده و درواقع زیر بنا و پایه‌های اصلی داستان خیالی می‌باشد‌. پس ضرری ندارد اگر کمی به گوشهایمان نیز فرصت سوپرایز شدن بدهیم و به جای موسیقی کلاسیک که در آثار اینچنینی رایج بوده به آهنگ‌های جدید و آشناتر گوش بدهیم. شاید این تناقض را بتوان حاصل علاقه‌ی زیاد کریس ون دوسن به برهم زدن کلیشه‌های همیشگی دانست. اما نتیجه کار تنها به سلیقه بینندگان اثر بستگی دارد و میتواند همانقدر که مورد انتقاد قرار می‌گیرد، موجبات تحسین شنوندگان را نیز فراهم کند. بطورکلی گفتنی‌ست که “کریس ون دوسن” در اولین تجربه‌اش بعنوان شورانر بسیار ریسک‌پذیر بوده است. او چه در شیوه‌ی روایت داستانش (که تغییرات زیادی نسبت به منبع الهامش یعنی رُمان‌های “جولیا کوئن” داشته است) و چه در استفاده از فُرم‌های سینمایی بسیار خلاقانه عمل کرده است.

“هرکاری در عشق و جنگ مجاز است
اما برخی از جنگ‌ها هیچ پیروزی بجا نمی‌گذارد
فقط رد قلب‌های شکسته است که باعث می‌شود برایمان سوال شود:
آیا اصلاً جنگیدن ارزش هزینه‌ای که میپردازیم را دارد یا نه؟”

نتیجه گیری…

در پایان میتوان گفت که سریال “Bridgerton” درامی رمانتیک و خوش ساخت می‌باشد. البته این خوش‌ساخت بودن بیشتر در فرم و تکنیک‌های سینمایی مشهود می‌باشد. زیرا در داستان سریال موضوع جدید و خاصی مشاهده نمی‌شود و همه‌چیز رنگ و بوی تکرار دارد. اما وقتی به تماشای یک سریال عاشقانه می‌نشینیم، نباید انتظار معجزه داشته باشیم. اینگونه آثار در ۹۰٪ مواقع شباهت‌های غیرقابل انکاری با یکدیگر دارند که به نوعی جوهره‌ی اصلی اینگونه داستان‌ها است. پس اگر داستانی رمانتیک با تم تاریخی برایتان جذابیتی ندارد، وقت خود را با تماشای این سریال هدر ندهید. اما اگر از طرفداران این ژانر هستید، دیدن سریال بریجرتون میتواند لحظات پرشور و زیبای زیادی را برایتان رقم بزند. اما فراموش نکنید که این سریال دارای صحنه‌های بزرگسالانه است و مناسب تمام سلایق نمی‌باشد.