بررسی سریال Fargo فصل چهارم/ رویای خونین آمریکایی

بررسی سریال Fargo فصل چهارم/ رویای خونین آمریکایی

“فارگو” (Fargo) یک مجموعه تلویزیونی کمدی سیاه و درام- جنایی آمریکایی می‌باشد. “نوا هاولی” (Noah Hawley) مغز متفکر این مجموعه است که بعنوان سازنده، سرپرست نویسندگان و همینطور کارگردان در سریال فعالیت دارد. هاولی این مجموعه را با الهام از فیلم مشهوری با همین نام محصول سال ۱۹۹۶ به کارگردانی برادران کوئن ساخته است. البته داستان‌های این مجموعه آنطور که ادعا می‌شود براساس واقعیت نبوده و این تنها ترفندی از سوی سازندگان آن برای سنگین کردن فضای سریال می‌باشد. برادران کوئن از فصل اول این سریال بعنوان تهیه‌کنندگان اجرایی حضور داشته‌اند. فصل چهارم این سریال از تاریخ ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۰ شروع به پخش گردید. از جمله بازیگران این فصل سریال میتوان به “کریس راک”(Chris Rock) ، “جسی باکلی”(Jessie Buckley)، “جیسون شوارتزمن”(Jason Schwartzman) و “جک هاستون”(Jack Huston) اشاره کرد. قسمت یازدهم و پایانی این فصل در تاریخ ۲۹ نوامبر ۲۰۲۰ از شبکه FX منتشر گردید. فصل چهارم سریال Fargo تاکنون نقدهای نسبتاً مثبتی را از سوی منتقدین دریافت نموده است. در ادامه با بررسی فصل چهارم سریال جذاب و تماشایی فارگو در خدمتتان هستیم.

اگر به دنبال خواندن مطالب بیشتر در مورد سریال های برتر می‌گردید به لیست بهترین سریال ها مراجعه کنید…

مطلب مرتبط: معرفی بهترین سریال های سال 2020

خلاصه داستان:

اتفاقات این فصل از سریال در سال ۱۹۵۰ میلادی و در کانزاس سیتی، ایالت میزوری کشور آمریکا در جریان است. دو سندیکای مافیایی برای در دست گرفتن کنترل شهر بایکدیگر به رقابت می‌پردازند. یک گروه آفریقایی-آمریکایی به سرکردگی “لوی کنون”(کریس راک) که بتازگی قدرت گرفته‌اند با مافیای ایتالیایی و رئیس‌شان “دوناتلو فادا” پیمان می‌بندند. طبق سنت و برای برقراری صلح آنها کوچکترین پسرانشان را باهم معاوضه می‌کنند‌. اما پس از مرگ مشکوک دون فادا و روی کار آمدن پسر بزرگش جوستو و همینطور بازگشت پسر کوچکترش گائتانو به آمریکا اوضاعِ میان دو گروه بهم ریخته و…

“گائتانو: می‌دونی مشکل این کشور (آمریکا) چیه؟
همه فکر می‌کنن قراره یه روزی رئیس جمهور بشن
پس هیچکس کار خودش رو درست انجام نمیده!“

بررسی سریال Fargo فصل چهارم: “رویای خونین آمریکایی”

فصل چهارم سریال فارگو را میتوان شلوغ‌ترین و همینطور پرمحتواترین فصل این سریال دانست. فصلی که در کنار جنگ‌های مافیایی‌اش تبعیض نژادی، فساد سیاسی و اجتماعی و همینطور بزرگترین قربانیان رویای خونین آمریکایی را به ما نشان می‌دهد. در این فصل تنوع شخصیتی و ژانری زیادی را مشاهده می‌کنیم که کمی با حال و هوای سریال در فصول قبلی متفاوت است. برخلاف سایر فصل‌های سریال که در همان قسمت‌های ابتدایی اتقاقات مهم و هیجان‌انگیزی شخصیت‌های اصلی داستان را درگیر می‌کرد. در فصل چهارم شاهد شروعی آرام و با برنامه‌ریزی هستیم تا مخاطبان بدلیل تعداد زیاد کاراکترها گیج نشوند.

مسلماً سریال‌هایی که شروعی طوفانی داشته و در همان فصل اول‌شان تماشاگران را شوکه می‌کنند. ادامه‌ی راه برایشان بسیار دشوار خواهد بود و ممکن است این استرس زیاد برروی کیفیت فصل‌های بعدی تاثیرگذار باشد. برای مثال میتوان به سریال True Detective اشاره کرد که باوجود اینکه فصل اول آن یکی از بهترین مینی‌سریال‌های تاریخ تلویزیون بوده است، اما در ادامه بسیار کم فروغ ظاهر شده است. اما سریال فارگو در کنترل این هیجانات بسیار عالی عمل کرده است و خوشبختانه تا به الان بالانس خوبی را در سریال مشاهده نموده‌ایم. اگرچه بشخصه فصل اول سریال را بهترین و کاملترین فصل آن میدانم، اما نمیتوان دیگر فصل‌های مجموعه را ضعیف یا متوسط بشمار آورد. مهم‌ترین دلیل این ثبات و پیوستگی خالق سریال “نوا هاولی” است که انصافاً باید گفت یکی از بهترین شورانرهای حال حاضر در تلویزیون می‌باشد‌.

“زندگی چیزی نیست جز رقابتی که برنده‌اش مجرم است و بازنده‌اش قربانی“
“برتراند راسل“

هاولی داستانش را با شخصیت‌پردازی عالی و برنامه‌ریزی حساب شده‌ای پیش میبرد. او بخوبی میداند که لازمه یک سریال خوب شخصیت‌های داستانیه قوی و جذاب است. در فصل چهارم نیز همین شخصیت‌ها و ماجراهای گوناگونی که آنها را به یکدیگر متصل می‌کند، بزرگترین نقطه قوت سریال می‌باشند. او در این یازده قسمت روابط کاری، خانوادگی، سیاسی و اجتماعی این گنگسترها را بشکلی استادانه و کاملاً دقیق به نمایش می‌گذارد. اوج نبوغ و تبحر هاولی در همین شخصیت‌پردازی و مهم‌تر از آن بازی گرفتن از بازیگران سریالش می‌باشد.

بازیگران این فصل از سریال فارگو را میتوان یکی از بهترین تیم‌های بازیگری در چند سال اخیر تلویزیون آمریکا دانست. بازیگران این فصل از سریال آنچنان کم نقص ظاهر شده‌اند، که هرکدام از آنها به تنهایی میتوانند شما را برای تماشای سریال ترغیب کنند. از بازیِ درون‌گرا و متفاوت “کریس راک” کُمدین مشهور آمریکایی گرفته تا “جیسون شوارتزمن” و “سالواتوره اسپوسیتو” در نقش برادران فادا که در حین خشونت زیادشان از شیرین‌ترین شخصیت‌های سریال می‌باشند. اما مسلماً گل سرسبد بازیگران این فصل “جسی باکلی” در نقش پرستار می‌فلاور است. باکلی کاراکترش را آنچنان پرشور و سرزنده به نمایش درآورده است که شما مبهوت هنرنمایی او خواهید شد. پرستار می‌فلاور با بازی جسی باکلی را میتوان یکی از شرورترین شخصیت‌های زن در سریال‌های یک دهه گذشته دانست.

در این فصل تزئینی بودن عبارت “این یک داستان واقعی است” که در ابتدای هرقسمت نشان داده می‌شود، بخوبی مشخص می‌شود. زیرا در این فصل شاهد صحنه‌هایی ماورایی و گاهاً تخیلی هستیم که در فصل‌های قبلی به این وضوح دیده نشده بود. در کنار بازیگران عالی و شخصیت‌پردازی قوی سریال میتوان به موسیقی بسیار زیبای “جف روسو” نیز اشاره کرد که تاثیر لحظات خاص سریال را دوچندان کرده است‌. بطورکلی نمیتوان ایرادهایی اساسی به این فصل از سریال وارد کرد. اما ریتم کُند سریال در قسمت‌های آغازین ممکن است برای برخی بینندگان کم حوصله آزاردهنده باشد. همینطور تعداد زیاد کاراکترهای داستان باعث شده تا قدرت مانور برروی برخی شخصیت‌های سریال که جذابیت بیشتری دارند، کمتر شود.

نتیجه گیری…

در آخر میتوان گفت سریال Fargo یکی از موفق‌ترین مجموعه‌های تلویزیونی در دهه گذشته می‌باشد. فصل چهارم این سریال نیز دنباله‌ای قوی و یکدست برای این مجموعه بوده است. تماشای سریال فارگو به دلیل سوپرایزهای ویژه‌ و همینطور داستان پربارش همیشه لذت‌بخش است. شاید بتوان فصل چهارم این سریال را از لحاظ بازیگری و محتوای داستانی پس از فصل اول قوی‌ترین فصل در سریال نامید. در این فصل داستان سریال محدود به یک جنایت یا جنایتکار نمی‌باشد، بلکه قرار است به قلب تپنده جنایتکاران یک شهر وارد شویم و از نزدیک زندگی و روابط آنها را دنبال کنیم. اگر شما هم از طرفداران این سریال جذاب و دیدنی هستید، مطمئناً از تماشای این فصل نیز لذت کافی را خواهید برد.