بررسی فیلم The Assistant / عادت‌های خطرناک

وحید یعقوبی
آبان ۱۱, ۱۳۹۹
۱۵:۴۲
یک نظر
فیلم های سینمایی, معرفی فیلم, نقد و بررسی

بررسی فیلم The Assistant / عادت‌های خطرناک

فیلم دستیار (The Assistant) یک درام آمریکایی به کارگردانی “کیتی گرین” (Kitty Green) بوده که فیلم‌نامه آن نیز توسط خودش نوشته شده است. از بازیگران این فیلم میتوان به “جولیا گارنر” (Julia Garner) ،”متیو مک‌فادین” (Matthew Macfadyen) و “کریستین فروست” (Kristine Froseth) اشاره کرد. فیلم دستیار نخستین بار در تاریخ ۳۰ آگوست ۲۰۱۹ در جشنواره تلیوراید به نمایش گذاشته شد. واکنش‌ها نسبت به فیلم و بخصوص اجرای بسیار زیبای “جولیا گارنر” عموماً مثبت بودند. این فیلم در تاریخ ۳۱ ژانویه ۲۰۲۰ توسط کمپانی Bleecker Street در آمریکا منتشر گردید. در ادامه با سایت ساعت هفت با ” بررسی فیلم The Assistant ” همراه شما هستیم.

برای خواندن مطالب بیشتر در مورد فیلم های 2020 به لیست فیلم های سال 2020 مراجعه فرمایید.

مطالب مرتبط: بهترین فیلم های سال 2020 تا کنون…

خلاصه داستان:

این فیلم به ماجراهای یک روز کاریِ پراسترس و خسته‌کننده در زندگی یک دستیار مدیر به نام جین می‌پردازد. او که به تازگی وارد یک کمپانی بزرگ تولید فیلم شده است، سعی دارد با سخت‌کوشی و تلاش راهش را برای رسیدن به آرزویش که همانا تهیه‌کنندگی سینما است، هموار سازد. اما در همین حال او تصمیم می‌گیرد که روابط ناسالم و سواستفاده‌های علنی رئیسش را گزارش دهد. چیزی که باعث می‌شود او …

بررسی فیلم دستیار/ عادت‌های خطرناک

همواره در طول تاریخ سینما فیلم‌هایی که قهرمانان و شخصیت‌های اصلیش توانسته‌اند بخوبی با مخاطبان ارتباط برقرار کنند به موفقیت‌های بیشتری دست یافته‌اند. در واقع ایجاد همذات پنداری بین تماشاگر و شخصیت‌های داستان از نکاتی‌ست که میتواند در دیده شدن یک اثر سینمایی نقش مهمی را ایفا کند. البته اینکار بسیار دشوار و پیچیده است و برای همین در سینما فیلم‌ها را در ژانرهای مختلف دسته‌بندی می‌کنیم. زیرا اینگونه افراد با سلیقه‌های گوناگون می‌توانند با انتخاب‌های بهتری روبرو شوند. فیلم The Assistant یک درام ساده و در عین حال بسیار پرمعنی می‌باشد. اگر شما بتوانید با شخصیت اصلی داستان همذات پنداری داشته باشید، مسلماً این فیلم موقعیتی ملموس و بسیار واقع‌گرایانه را برایتان مجسم خواهد کرد. در غیر اینصورت باید خوشحال باشید که مدت زمان کوتاه فیلم وقت زیادی را از شما نمی‌گیرد. در فیلم‌های گوناگون ما با قهرمانان،ضد قهرمانان،شخصیت‌های واقعی و غیرواقعی و … همراه می‌شویم و هربار سعی می‌کنیم تا خود را بجای یکی از قهرمانان داستان قرار دهیم تا ارتباط نزدیکتری با اثر برقرار کنیم. اما شخصیت اصلی این داستان دختری ساده و بی‌آلایش است که نه قهرمان است و نه ضدقهرمان نه واقعی است و نه غیرواقعی! او انسانی معمولی است که به سادگی می‌توانید خودتان را بجای او قرار داده و روحیاتش را درک کنید.

بازیِ زیبا و تاثیرگذار “جولیا گارنر” در نقش جین در این میان بسیار پراهمیت می‌باشد. گارنر تقریباً در تمامی سکانس‌های این فیلم حضور دارد و حتی وقتی هیچ دیالوگی ندارد با حرکات و نگاهش با شما صحبت می‌کند. او به تنهایی داستان فیلم را جلو می‌برد و رئیسی (رئیس در این داستان نماد افراد قدرتمند و سرمایه‌داری است که پشت نقاب پول و قدرت از هیچ کاره پستی دریغ نمی‌کنند) که در طول فیلم حتی یکبار هم او را مشاهده نمی‌کنید را بخوبی برایتان توصیف می‌کند. در واقع بنظر می‌رسد نشان ندادن چهره رئیس در طول فیلم، ترفندی است که سازندگان استفاده کرده‌اند تا شما تاثیرات اعمال و تصمیمات او را با دید واضح‌تری مجسم کنید. زیرا وقتی یک عمل ناشایسته و قبیح را در هیبت انسانی ببینیم ممکن است این اعمال را تنها یک خطای انسانی قلمداد کنیم. اما وقتی تنها با عواقب کارهایش روبرو می‌شویم، آنگاه نگاه عمیق‌تری به این فاجعه خواهیم داشت‌. جایی که افراد با عادت‌های خطرناکشان راه را برای چنین اعمال متجاوزانه و کثیفی باز می‌گذارند.

“کیتی گرین” در اولین تجربه کارگردانی‌اش (منظور فیلم بلند سینمایی‌ست) اثری درخور و قابل ستایش خلق کرده است. او با تمرکزی بالا و برش‌هایی بجا شما را با داستانی تکراری و دیدگاهی جدید شگفت‌زده می‌کند. گرین در این فیلم با زیرکی تمام و با انتخاب نگاهی سوم شخص به موضوعی داغ و قابل بحث می‌پردازد. در حقیقت او حواشی پرجنجال دنیای سرگرمی و سواستفاده‌های جنسی آن را از نگاه فردی که در عمل بی‌طرف بوده به ما نشان می‌دهد. احتمالاً او نمی‌خواسته در ابتدای راه کاریش با کمپانی‌های بزرگ فیلم‌سازی شاخ به شاخ شود که امری کاملاً منطقی و معقول می‌باشد. گرین بخوبی از پس ساخت فیلمی کم بودجه که تقریباً تک لوکیشن بوده برآمده و اثری معنادار و زیبا به نمایش درآورده است.

در پایان میتوان گفت که اگرچه فیلم “دستیار” موضوع جدید و بکری برای نشان دادن ندارد. اما توانسته با کنار زدن لایه‌های پرزرق و برق و نمایشی به ریشه‌های عمیق‌تری از فسادهای سازمانی و روابط ناسالم موجود در این جوامع بپردازد. کیتی گرین فیلم را با هوشیاری خاص و گاهاً محتاطانه‌ای تدوین کرده است. مدت زمان کوتاه فیلم (تقریباً یک ساعت و بیست دقیقه) نشان می‌دهد که او قصد اضافه‌گویی و یا پرداختن به جزئیات آزاردهنده را نداشته است. اگرچه ممکن است این موضوع فیلم را برای عده‌ای مبهم کرده و این عدم شفاف‌سازی از ارزش‌های کار کم کند. بطورکلی میتوان گفت برای اشخاصی که علاقه‌ای به فیلم‌های درام و تک لوکیشن ندارند، همان ده پانزده دقیقه‌ی نخست فیلم کافیست تا به خوابی عمیق فرو روند. اما برای آن‌دسته از افرادی که فیلم‌های اینچنینی را میپسندند The Assistant می‌تواند فیلمی خوب و قابل تامل باشد.