بررسی فیلم The Conjuring: The Devil Made Me Do It

امین علیرضائی
تیر ۱, ۱۴۰۰
۱۵:۵۵
دیدگاه‌ها
فیلم های سینمایی, معرفی فیلم, نقد و بررسی

بررسی فیلم The Conjuring: The Devil Made Me Do It

The Conjuring: The Devil Made Me Do It (احضار: شیطان مرا مجبور کرد) سومین شماره از فرانچایز The Conjuring است که داستان لوری و اد وارن کارشناسان مسائل ماوراء طبیعه را در پرونده‌‌ای دیگر روایت می‌کند. احضار: شیطان مرا مجبور کرد فیلمی در سبک وحشت تریلر به کارگردانی مایکل چاوز (Michael Chaves) و براساس داستانی از جیمز وان (James Wan) و دیوید لزلی جانسون (David Leslie Johnson) است که دیوید لزلی فیلمنامه آن را به رشته تحریر درآورده است. از جمله بازیگران مطرح این فیلم می‌توان به پاتریک ویلسون (Patrick Wilson) و ورا فارمیگا (Vera Farmiga) اشاره کرد. سری احضار یکی از خوش ساخت‌ترین فیلم‌های ترسناک چندسال اخیر محسوب می‌شود که برای علاقه‌مندان به سبک وحشت لحظات پرالتهاب و دوست داشتنی را بوجود آورده است. سومین و جدیدترین شماره از این سری در تاریخ 4 ژوئن 2021 منتشر شده است. در ادامه با بررسی فیلم The Conjuring: The Devil Made Me Do It همراه ما باشید.

لیست فیلم های سال 2021

مطالب مرتبط: مورد انتظارترین فیلم‌ها و انیمیشن‌های سال 2021

خلاصه داستان فیلم احضار: شیطان مرا مجبور کرد

داستان شماره سوم احضار در سال 1981، در خانه‌ای مرموز در شهر بروکفیلد از ایالت کنتیکت آمریکا رخ می‌دهد. جایی که پسر بچه‌ای 8 ساله توسط روحی شیطانی تسخیر شده و لوری (با بازی ورا فارمیگا) و اد (با بازی پاتریک ویلسون) به همراه کشیش گوردون در حال جن‌گیری پسر هستند. در همین حین طی اتفاقی، روح خبیث (یا بهتر بگوییم طلسمی که در بدن پسربچه بود) به بدن پسری به نام آرن منتقل می‌شود. جلوتر طی اتفاقی آرن دست به قتل فجیهی می‌زند و در دادگاه ادعا می‌کند که شیطان او را وادار به چنین کاری کرده است! حال لوری و اد وارن باید برای این ادعا مدرک بدست بیاورند و…

نگاهی کوتاه به سری احضار…

شماره اول احضار (The Conjuring) (محصول سال 2013) داستان خانواده‌‌ی هفت نفره “پرون” را روایت کرد. خانواده‌ای که در خانه‌ای قدیمی درگیر جنی شیطانی می‌شوند. لوری و اد وارن متخصصان مسائل ماوراء طبیعه وارد داستان شده و به این خانواده کمک می‌کنند. شماره اول احضار از نظر فضاسازی، فیلم‌برداری، صداگذاری، آهنگ‌ها و بازی بازیگران یکی از موفق‌ترین عناوین سبک وحشت در چند سال اخیر محسوب می‌شود و خیلی خوب می‌تواند شما را به اتفاقات داستان پیوند زده و غافلگیری‌های ناگهانی و حرکات هوشمندانه دوربین همیشه شما را در دلهره و تکاپو قرار می‌دهد.

شماره دوم احضار (The Conjuring 2) (محصول سال 2016) به لندن می‌رود جایی که خانواده‌ای پنج نفره درگیر یک ماجرای وحشتناک دیگر شده‌اند. روح پیرمردی به درون دختر بچه‌‌ای نفوذ کرده و باعث آزار و اذیت این خانواده شده‌ است. برای تحقیقات بیشتر و کشف واقعیت لوری و اد وارن وارد خانه شده و در آنجا با مسائل عجیبی رو به رو می‌شوند. شماره دوم حتی در خلق سکانس‌های ماندگار از شماره اول نیز در برخی موارد بهتر عمل کرد و همینطور یک روح شیطانی خبیث به نام Valak را وارد داستان کرد که در هر سکانسی که پا به داستان گذاشت ترس و استرس عجیبی در آن ایجاد کرد. راهبه‌ای شیطانی با چشمان جنون آمیز که در صحنه‌های زیادی هیجان و ترس را به دل مخاطبان انداخت.

شماره سوم (The Conjuring: The Devil Made Me Do It) که امروز می‌خواهیم در موردش صحبت کنیم کمی تفاوت روایتی دارد و همین موضوع باعث شده آن حس مرموز بودن اثر در آن دیده نشود. در شماره‌های قبلی احضار، روایت داستانی ناشناخته بود و همین بی‌اطلاعیِ بیننده از داستان بر استرسِ اتفاقاتِ پیش رو افزوده بود. اما در شماره سوم سازندگان خیلی زود همه‌چیز را رو می‌کنند. بیشتر دقایق فیلم فقط صرف دیالوگ و داستان‌گویی شده است. در حالی که ما از فیلمی به نام احضار مانند دو شماره اول ترس و استرس ناشی از ناشناخته‌ها می‌خواهیم. چیزی که در این شماره خبری از آن نیست و کار به طلسم و شیطان پرستی کشیده شده است.

بررسی فیلم The Conjuring: The Devil Made Me Do It

ناشناخته‌ها و متافیزیک دنیایی هستند که همیشه باعث استرس و ترس ما می‌شوند. انسان تا چه حد توانسته ناشناخته‌های این جهان را کشف کند و چه چیزهای پشت پرده‌ای هنوز در جهان هستی کشف نشده باقی مانده‌اند؟ آیا علم می‌تواند برای تمام رویدادهای جهان دلیل و منطق داشته باشد؟ این‌ها مسائلی‌ست که با آن در احضار سر و کار داریم. ترس از چیزی که با عقل و منطق‌مان نمی‌توانیم توجیهی برایش پیدا کنیم. ترس از موجوداتی که هر لحظه ممکن است از هر جایی وارد صحنه شوند و شما را میخکوب کنند! چیدن قطعات معنادار در کنار هم و فیلم‌برداری دقیق، صحنه‌ پردازی پرجزئیات و آهنگ‌های جذاب و شکه کننده که می‌تواند از یک فیلم ترسناکِ ماورایی چیزی شبیه به دو شماره اول احضار بوجود بیاورد. پس گفتن این حرف که در فیلم‌های احضار فقط پریدن موجودی ناشناخته جلوی دوربین باعث ترسی سطحی شده کاملا اشتباه است چراکه از این فرمول در فیلم‌های مشابه بسیاری استفاده شده و هیچ یک نتوانستند این چنین پرجزئیات این گونه صحنه‌ها را ماندگار کنند.

بعد از دیدن فیلم احضار سوالاتی که در بالا مطرح شد، در گوشه ذهن شما شکل می‌گیرد و وقتی این سوالات جدی می‌شود که سازندگان ادعا می‌کنند که این داستان‌ها از روی واقعیت ساخته شده‌اند! لوری و اد وارن شخصیت‌های واقعی هستند و از آنها به عنوان مشهورترین متخصصان ماورا الطبیعه ایالات متحده نام برده می‌شود. (اطلاعات بیشتر) مسلما داستان‌هایی که در احضار می‌بینیم تماما واقعی نیستند بلکه براساس ادعاهای لوری و اد و همینطور ذهن خلاق نویسنده و کارگردان این سری ساخته شده‌اند. پس زیاد نباید جمله‌ای که در اول فیلم در وصف واقعی بودن داستان گفته می‌‌شود را جدی گرفت.

اما بگذارید به بررسی فیلم بازگردیم… در فیلم The Devil Made Me Do It به جز سکانس‌های اولیه فیلم و بخشی از سکانس‌های نهایی که کمی می‌تواند شما را مانند دو شماره اول سرگرم و شکه کند، مابقی داستانِ این شماره نمی‌تواند علاقه‌مندان سبک وحشت را راضی نگهدارد. به جای اینکه فیلم بیشتر تمرکز خود را مانند دو شماره قبلی روی پرونده‌ و بازسازی اتفاقات ماورایی بگذارد، فقط به نمایش تحقیقات لوری و اد تمرکز کرده و همین موضوع دلیلی بر پایین آمدن حس ترس در فیلم شده است. اهمیت ندادن به جزئیات صحنه یکی دیگر از دلایلی است که از دیدن فیلم لذت نخواهید برد. همینطور حرکت دوربین به خوبی مانند قبل برنامه‌ریزی نشده و آن هوش‌مندی قبل در صحنه‌سازی دیده نمی‌شود.

اگر می‌خواهید واقعا در مورد این شماره از احضار قضاوت کنید باید دو شماره اول را قبل از دیدن این فیلم تجربه کرده باشید تا تفاوت فاحشی که در این سه فیلم است را بیشتر درک کنید. شاید این فیلم به عنوان یک فیلم درام روانشناسانه مستقل می‌توانست حرفی برای گفتن داشته باشد اما وقتی نام The Conjuring را یدک می‌کشد باید انتظار این را داشته باشد که با شماره‌های قبلی‌ مقایسه شود و در مقایسه با دو شماره اول این فیلم از نظر ریشه‌های ترس هیچ حسی درونتان بوجود نخواهد آورد و اگر برای شوکه شدن‌های ناگهانی دو شماره اول می‌خواهید فیلم را ببینید چیزی نسیبتان نخواهد شد! (حداقل این فیلم برای قلبتان مشکلی بوجود نمی‌آورد!)

وقتی یک ناشناخته را به عنوان عامل ترس در یک دنیای مادی وارد می‌کنید باید آن را تا اواخر داستان غیرقابل پیش بینی و مرموز نگهدارید تا بواسطه همین حس، ترس و استرس را در وجود بیننده بوجود بیاورید. The Devil Made Me Do It مانند یک پازل حل شده می‌ماند و اجاز نمی‌دهد بیننده‌ی کنجکاو به حل معمای آن بپردازد. بلکه خود سازنده از قبل آن را حل کرده است. همین موضوع باعث شده لذت تجربه فیلم را از دست بدهید و با یک لقمه آماده و جویده شده رو به رو شوید! شاید تغییر کارگردان یکی از بزرگترین دلایل برای بروز این حس درون شماست و احضار بدون “جیمز وان” نتوانسته به ریشه‌هایش بازگردد و در ساخت و خلق سکانس‌های ماندگار عاجز مانده است.

مانند دو شماره قبلی پاتریک ویلسون (Patrick Wilson) و ورا فارمیگا (Vera Farmiga) به عنوان بازیگران اصلی فیلم در نقش‌های لوری و اد وارن هنرنمایی کرده‌اند. در این فیلم ورا فارمیگا توانسته بازی درونی خوبی از خود نمایش دهد و درگیری درونی او در دو دنیای واقعی و ماورایی را به خوبی حس خواهید کرد. او ناگزیر است در جهانی مابین واقعیت و دنیای شیاطین زندگی کند و حتی لحظات جنون آمیزی که افراد تسخیر شده انجام داده‌اند را خودش تجربه کند و همین باعث شده که همیشه حس گیجی و شکه بودن او، به خوبی به شما منتقل شود. بازی او از بهترین بخش‌های این فیلم محسوب می‌شود.

نتیجه گیری…

داستان فیلم The Devil Made Me Do It شاید منسجم‌تر از دو شماره قبلی باشد اما پرداخت بیش از حد به داستان به جای خلق صحنه‌های ترسناک به فیلم لطمه وارد کرده است. در دو شماره قبلی داستان مابین اتفاقات عجیب و ترسناک روایت می‌شد و این دو مورد از هم جدا نبود بلکه در پیوندی معنادار، در هم تنیده شده بود. اما سازندگان در این قسمت این دو مورد را از هم جدا کرده‌اند و نتوانستند یک طرح داستانی متعادل خلق کنند. فیلم The Devil Made Me Do It به صورت مستقل(بدون در نظر گرفتن اینکه بخشی از سری احضار است) داستان جذابی دارد و ارزش این را دارد که برای شک‌های لحظه‌ای، آن را مشاهده کنید و از دیدنش لذت ببرید. با این حال خیالتان راحت، در این فیلم هیچ شیطانی در سایه برایتان کمین نکرده است!