بررسی مینی سریال 11.22.63

مینی‌سریال “11.22.63” یک تریلر-علمی‌تخیلی آمریکایی بوده که توسط “بریجت کارپنتر” توسعه داده شد. این مینی‌سریال براساس رمانی با همین نام (این اسم درواقع تاریخ ترور “جان اف.کندی” رئیس‌جمهور پیشین آمریکا می‌باشد) اثر نویسنده مشهور “استفن کینگ” ساخته شده است. “جیمز فرانکو”، “سارا گدون”، “جورج مک‌کی”، “لوسی فرای”، “دنیل وبر” و “کریس کوپر” از جمله بازیگران این مجموعه می‌باشند. جیمز فرانکو علاوه بر ایفای نقش اصلی این سریال تهیه‌کنندگی آن را نیز برعهده دارد و در کنار او نام افراد سرشناسی همچون “جی.جی.آبرامز” (خالق سریال‌های Lost و Fringe) و استفن کینگ نیز دیده می‌شود. این مینی‌سریال هشت قسمتی از تاریخ ۱۵ فوریه ۲۰۱۶ از شبکه Hulu پخش خود را آغاز نمود. سریال “۱۱.۲۲.۶۳” با استقبال خوبی از سوی منتقدین و همینطور تماشاگران روبرو گردید و بسیاری از منتقدین اجرای خوب جیمز فرانکو و سارا گدون و همینطور داستان جذاب این مینی‌سریال را دلیل اصلی موفقیت آن عنوان کرده‌اند.

مطلب مرتبط: معرفی مینی سریال های جدید و مشهور

خلاصه داستان مینی سریال 11.22.63

جیک اپینگ (با بازیِ جیمز فرانکو) یک معلم زبان است که به تازگی از همسرش جدا شده و توسط یک دوست، پای در ماجرایی عجیب می‌گذارد. آل (با بازیِ کریس کوپر) دوست قدیمی جیک با او رازی را در میان می‌گذارد که زندگی او را بکلی دگرگون می‌سازد. در رستوران آل یک کمد وجود دارد (جایی که او آنرا سوراخ خرگوش صدا می‌زند) که با قدم گذاشتن در آن به سال ۱۹۶۰ سفر خواهید کرد. حال آل که به شدت بیمار شده از جیک می‌خواهد که به داخل سوراخ خرگوش رفته و با ماندن در آن زمان از ترور “جان اف.کندی” که در سال ۱۹۶۳ اتفاق می‌افتد جلوگیری کند. (البته این مدت زمان اگرچه در گذشته سه سال بوده اما در زمان حال تنها چند دقیقه است)

جیک پس از کمی کلنجار این مسئله را قبول می‌کند و با وارد شدن به سوراخ خرگوش ماموریتش را آغاز می‌کند. اما او بزودی می‌فهمد که همانطور که آل هشدار داده بود گذشته در مقابل تغییر مقاومت می‌کند و این می‌تواند کار را برایش دشوار سازد. هرچند در کنار این مشکل او با افراد جدیدی آشنا می‌شود و شکل‌گیری یک رابطه عاطفی ماموریتش را در خطر نابودی قرار می‌دهد و…

بررسی مینی‌سریال 11.22.63

مینی‌سریال “11.22.63” به سراغ ایده‌ای رفته که همگی بارها آثار مشابه قوی و ضعیفی که به آن پرداخته‌اند را مشاهده کردیم. سفر در زمان ایده جذابیست که براحتی می‌تواند مخاطبین را برای تماشای یک اثر ترغیب کند. شاید به همین دلیل بود که رُمان “استفن کینگ” بلافاصله پس از انتشار با استقبال فوق‌العاده‌ای روبرو شد و مورد تحسین خوانندگان و منتقدین قرار گرفت. خط اصلی داستان رُمان بقدری جذاب بود که قبل از انتشار آن “جاناتان دمی” (کارگردان فیلم‌هایی مشهوری همچون سکوت بره‌ها و فیلادلفیا) برای ساخت یک اقتباس سینمایی از آن با کینگ وارد مذاکره شد که درنهایت به دلیل اختلاف نظر با کینگ از پروژه کناره‌گیری کرد. سپس “جی.جی.آبرامز” و “جیمز فرانکو” حق امتیاز کتاب را خریداری کردند و با Hulu برای ساخت آن وارد مذاکره شدند.

احتمالاً سفر در زمان فانتزی و رویای تمام انسان‌ها بوده و موضوعی‌ست که همه‌ی ما بارها به آن فکر کرده‌ایم. پس وقتی با یک فیلم و سریال با این مضمون روبرو می‌شویم خود به خود درگیر داستان شده و به جزئیات آن توجه زیادی می‌کنیم. در نتیجه سازندگان اینگونه آثار باید دقت و ظرافت زیادی را به کار گیرند. زیرا درست است که سفر در زمان یک موضوع مخاطب‌پسند بوده اما اینکه بتوانیم آن را بخوبی با داستان و شخصیت‌ها تطبیق دهیم کاری بس دشوار می‌باشد.

مینی‌سریال “11.22.63” در شروع بسیار دست به عصا و محتاطانه عمل می‌کند و نمی‌خواهد با اضافه کردن تخیلات زیادی مخاطب را دلزده کند. اما رفته رفته قهرمان داستان چالش‌های پیش رویش را پذیرفته و داستان اصلی شروع می‌شود. اما هرچه سریال جلوتر می‌رود، داستان‌های فرعی و گره‌های داستان اصلی آنچنان که باید مهیج و درگیرکننده نیستند. درواقع اگر کنجکاوی نسبت به پایان سریال نبود به احتمال زیاد نیمی از مخاطبان از ادامه سریال منصرف می‌شدند.

لازمه‌ی یک سفر خوب این است که شما بتوانید از مسیر آن نیز لذت ببرید و همه‌چیز در مقصد خلاصه نمی‌شود و این مسئله درباره سریال‌ها نیز صدق می‌کند. شاید یک فیلم بتواند با یک پایان شوکه‌کننده و خوب بخش عمده‌ای از نقطه ضعف‌هایش را بپوشاند اما برای سریال‌ها اینطور نیست. زیرا سریال‌ها فرصت کافی برای پرداختن به جزئیات و شخصیت‌پردازی قوی را دارند و نمی‌توانند نداشتن زمان را بهانه کنند و باید عملکرد بهتری در این زمینه‌ها داشته باشند. مینی‌سریال “11.22.63” نیز اگرچه بشکلی معقولانه به کار خود پایان داد، اما ضعف‌های زیادی در زمینه شخصیت‌پردازی داشت که شاید مهمترین آنها مربوط به شخصیت سیدی دانهیل با بازیِ سارا گدون بود.

شاید یکی از دلایل این موضوع پرداختن بیش از حد داستان به شخصیت بیل تورکوت (با بازیِ جورج مک‌کی) باشد که در رُمان پس از حوادث هالووین (قسمت دوم) حضور ندارد، اما در سریال بسیار جوان‌تر شده و جزو نقش‌های اصلی می‌باشد. شخصیتی که توسط بریجت کارپنتر برای پرسیدن سوالاتی که جیک در مونولوگ کتاب از خودش می‌پرسد بوجود آمد و در قسمت‌های میانی سریال نقش پررنگی گرفت. این مسئله باعث شده تا سازندگان وقت کافی برای پرداختن به کاراکتر سیدی دانهیل را پیدا نکرده و شخصیت‌پردازی چندان مناسبی برای آن نداشته باشند. هرچند این موضوع در نقش‌آفرینی “سارا گدون” تاثیر‌گذار نبوده و یکی از بهترین اجراها در طول سریال متعلق به او می‌باشد.

اما بدون‌شک بهترین نقش‌آفرینی این مینی‌سریال توسط “جیمز فرانکو” صورت گرفته است. فرانکو در این مجموعه از تمامی نقش‌هایی که تاکنون از او دیده بودیم فاصله گرفته و با یک هنرنمایی متفاوت بخوبی در نقش یک معلم ساده خودش را جا انداخته است. شاید بزرگترین ایراد این مینی‌سریال اینست که اگر قسمت رمانتیک داستان را کنار بگذارید به این نتیجه خواهید رسید که مابقی داستان هیچ حرف مشخصی برای گفتن نداشته است. در حقیقت چیزی که قسمت علمی‌-تخیلی و مهیج این سریال به بیننده منتقل می‌کند، مثل این بوده که به یک نفر در جعبه جواهر جوراب هدیه دهید! از این داستان با یک ایده جذاب تنها یک داستان عاشقانه بیرون زده که هرچقدر هم خوب از کار درآمده باشد، بازهم نمی‌تواند نقاط ضعف متعدد بخش‌های دیگر را بپوشاند.