نقد و بررسی بازی Kingdom Come: Deliverance 2 / زندگی در قرون وسطی

با سلام خدمت شما همراهان همیشگی وب‌سایت ساعت هفت، با نقد و بررسی بازی Kingdom Come: Deliverance 2 در خدمت شما هستیم. بازی Kingdom Come: Deliverance 2 در تاریخ چهارم فوریه‌ی ۲۰۲۵ توسط استودیوی Warhorse ساخته و Deep Silver آن را برای PC و Xbox Serise X و PS5 منتشر کرده است. با همراه باشید تا بیشتر با این بازی فوق‌العاده آشنا شوید‌.

تگ مرتبط: نقد و بررسی بازی

مقدمه

تقریباً سخت است باور کنیم که بیش از یک دهه از زمانی که Kingdom Come: Deliverance اصلی توانسب با بودجه‌ای که از Kickstarter بدست آورد، به اینجا برسد که نسخه‌ی دومش را عرضه کند. در دنیایی که Skyrim تنها چند سال از عمر آن می‌گذشت، Dragon Age Inquisition در شرف انتشار بود و بازاریابی برای The Witcher III: Wild Hunt در جریان بود، استودیوی Warhorse وعده چیز متفاوتی را می‌داد. یک RPG جهان باز “واقعی” در اروپای قرون وسطی، با “سیاه چال و بدون اژدها”. منصفانه بگوییم، بازی واقعاً «سیاه‌چاله» هم نداشت.

قرون‌وسطی به روایت Henry

من بازی اصلی Kingdom Come: Deliverance را زمانی که در سال 2018 منتشر شد، انجام دادم. چیزهای زیادی را در طراحی جستجوی بازی، کارگردانی سینمایی و عددهای نقش‌آفرینی گسترده در مکانیک‌های متعدد بازی، دوست داشتم. با این حال، در خط داستانی، تعادل و مشکلات فنی فوق‌العاده خسته‌کننده‌اش کمی دچار لغزش شد. بهتر بازی قبلی را هم انجام دهید زیرا بسیاری از ایده‌های طراحی بین دو نسخه‌‌ی فرنچایز حفظ شده است. Kingdom Come: Deliverance II اساساً شانس Warhorse برای شروع امیدوارکننده و در عین حال ناقص نسخه‌ی اولیه و استفاده از پتانسیل آن است. مطمئناً شماره‌ی دوم بازی یک دستاورد کاملاً تحقق یافته است. اگر عنوان اول را بازی کرده باشید، از قبل می‌دانید که داستان Henry در قرن پانزدهم Bohemia کاملاً تمام نشده است. او نتوانسته بود شمشیر پدرش را پس بگیرد، او هرگز فرصتی برای انتقام از Ishvan Toth یا Markvart von Aulitz نداشت و پادشاه Wenceslas ظاهراً هنوز توسط برادر ناتنی‌اش Sigismund که تاج و تخت Bohemia را از آن خودش کرده بود، محبوس بود.

اگر اولین Kingdom Come را بازی نکرده‌اید، بدانید که به طور کامل گم نمی‌شوید، وقتی شماره‌ی دوم را شروع می‌کنید در ساعات آغازین بازی، با انواع دیالوگ‌ها و سکانس‌هایی مواجه خواهید شد که هم برای بازیکنان جدید و هم برای آن‌هایی که به تجدید نظر نیاز دارند، خوب است. در حالی که شما هرگز نمی‌توانید متن و تجربه کامل عنوان اصلی را بدون بازی کردن خودتان بدست آورید، Deliverance II یک جایگزین خوب در اختیار شما قرار می‌دهد و شما به کلیات آنچه Henry از سر گذرانده است، خواهید رسید. منوهای داخل بازی همچنین Codexئی از افراد، مکان‌ها و رویدادها را برای کسانی که مایل به مطالعه بیشتر هستند، در خود جای داده است. فکر می‌کنم مهم است که Kingdom Come Deliverance چه نوع بازی نقش‌آفرینی است، نه تنها برای آنهایی که تازه وارد این سری شده‌اند، بلکه در بررسی جایگاه آن در میان همتایان خود نیز مهم است. وقتی صحبت از طراحی گیم‌پلی به میان می‌آید، بسیاری از بازی‌های نقش‌آفرینی، چه غربی و چه آسیایی، اغلب با اجزایی مانند مکانیک مبارزه، سیستم‌های کلاس، هماهنگی اعضای Party یا درختان مهارت تعریف می‌شوند. دنیای باز KCD کمی تمرکز خود را در جای دیگری قرار می‌دهد و کمی کمتر به تئوری نبرد و بیشتر به مسیریابی در جهان و خط داستانی از طریق ابزارهای مختلفی که به بازیکن داده می‌شود، تکیه می‌کند که مبارزه معمولاً تنها یکی از چندین گزینه موجود است.

گیم‌پلی

تقریباً مانند بازی اول، همه چیز در Kingdom Come Deliverance 2 توسط اعداد دیکته می‌شود، از جمله مقیاس انتزاعی برای انرژی و گرسنگی Henry، قدرت و دوام هر تکه لباس، تازه بودن غذا، آمار و مهارت‌های بازیکنان متعدد و غیره. مبارزه مطمئناً هنوز جزئی از Deliverance 2 است، اما من احساس می‌کنم که بخش کوچک‌تری از پای نقش‌آفرینی نسبت به چیزی است که معمولاً در این ژانر پیدا می‌کنید. از برخی جهات، Kingdom Come: Deliverance II شبیه یک Immersive Sim غوطه‌ور است، با راه حل‌های جستجوی باز که به طور زنده به اقدامات بازیکن پاسخ می‌دهد، که گاهی اوقات منجر به سناریوهای اضطراری منحصر به فرد برای بازی یک بازیکن خاص می‌شود. شخصیت من، حداقل در ابتدای کار، چندان کاریزماتیک یا متقاعدکننده نبود، بنابراین معمولاً بیشتر از هیئت‌های صمیمی، با دشمنان نامطلوب درگیر می‌شدم.

از جهات دیگر، Kingdom Come: Deliverance II بیشتر شبیه یک بازی بقا است، جایی که پول کمیاب است، غذا محدود است و مدیریت منابع امری حیاتی است. من فکر می‌کنم جذابیت Deliverance تا حدی در تضاد با نمونه‌های هم‌عصرش است، جایی که کمتر به حداقل کردن یک شخصیت، پویایی شخصیت‌های مهمانی یا طراحی پیچیده رزمی توجه دارد. این ترکیبی از ذهنیت «به شیوه خودت بازی کن» همراه با دنیایی خشن است که در آن باید تصمیمات متعددی گرفته شود و قرار نیست همه چیز طبق خواسته شما پیش برود. این مهم نیست که باعث ناراحتی بازیکن شود. گاهی اوقات راه حل ایده‌آلی برای یک درگیری، چه در خط داستانی اصلی و چه در یکی از حاشیه‌های متعدد بازی، نخواهید داشت و باید بر اساس دانسته‌ها و توانایی‌های فعلی خود بهترین تصمیم ممکن را بگیرید.

من به راحتی می‌توانم تجسم کنم که چگونه برخی از افراد می‌توانند با سطح دشواری که Deliverance II سر راهشان قرار می‌دهد، به‌ویژه در اوایل بازی، نااُمید شوند و بازی را رها کنند. Henry، یک بار دیگر، به نوعی رقت‌انگیز بازی را شروع می‌کند و به سختی می‌تواند درگیری یا تبادل کلمات را بدون تنش انجام دهد. او Lockpickها را روی آسان‌ترین صندوق‌ها می‌شکند و به سختی می‌تواند با یک تیر به هدف دومتری‌اش بزند. شما باید با احتیاط و آهسته شروع کنید، زیرا آمار و مهارت‌های مختلف شما با تمرین کردن بهبود می‌یابد. از افراد در مهمان‌خانه‌ها که خواب هستند، دزدی کنید تا Thievery خود را بهبود ببخشید، در مسابقات تیراندازی با کمان شرکت کنید تا تیراندازی خود را بهبود ببخشید و غیره. این ابتدا یک بازی نقش‌آفرینی است و استعدادهای مختلف شما با گذشت زمان بهبود می‌یابد و همه با اعداد و مقیاس انتزاعی سنجیده می‌شوند. 

Deliverance 2 تنظیمات هوشمندانه‌ای را در سیستم‌های نقش‌آفرینی بازی اول انجام داد، بدون اینکه هویت اعداد محور بودن را از دست بدهد. به عنوان مثال، در حالی که Pickpocketing و Lockpicking مهارت‌هایی بودند که باید در بازی اول به طور جداگانه آموزش داده می‌شدند، اکنون آنها تحت مهارت Thievery ترکیب شده‌اند که مدیریت و ارتقاء سطح آنها را آسان‌تر می‌کند. همین امر در مورد Herbalism و Hunting در عنوان اول نیز صدق می‌کند که اکنون تحت عنوان Survival ترکیب شده‌اند. تنظیمات کوچکی مانند این، این بار پیشرفت را کمی طبیعی‌تر می‌کند. من شخصاً مهارت‌هایی مانند کیمیاگری و نوشیدن را هنوز نسبتاً بی‌فایده می‌دانستم – من فقط تمام معجون‌هایی را که باید داشته باشم،  می‌خریدم یا می‌دزدیدم، اما شاید بازیکنان دیگر ممکن باشد دوست داشته باشند به چیزهای متفاوت‌تری از من برخورد کنند.

همچنین، Henry اکنون می‌تواند سه Set لباس متفاوت را انتخاب کند که در هر زمان قابل تغییر هستند. هر دو بازی Kingdom Come دارای سیستم‌هایی هستند که به آمار کاریزمای Henry مرتبط است، که به نوع لباسی که او می‌پوشد و میزان کثیف بودن او این مورد را تقویت یا تضعیف می‌کنند. با این حال، در عنوان اول، شما باید به صورت دستی لباس‌های او را تغییر دهید تا این آمار را افزایش دهید، که به راحتی می‌تواند خسته کننده شود. حال در Deliverance II، من لباس جنگی خود را داشتم (که برایم مهم نبود چقدر کثیف است) در عین‌حال می‌توانستم به راحتی با فشار دادن یک دکمه، لباس تمیز خود را برای «گفتگو» عوض کنم. من همچنین یک لباس مخفی کاری/دزدی برای سرقت کردن در اطراف داشتم، که احتمالاً سه مورد استفاده رایج برای اکثر Playerها باید همین‌ها باشند.

مبارزات اول شخص بازی نیز کمی نسبت به عنوان اول اصلاح شده‌اند، اما نه به طور چشمگیر. نبردها می‌توانند طاقت‌فرسا و گاهی اوقات سخت باشند. هنری توانایی‌های مافوق بشری برای از بین بردن دشمنان به شیوه‌ای پر زرق و برق ندارد. تنها راهی که می‌توانید دشمنان خود را از بین ببرید این است که آنها را قبل از اینکه شما را خسته کنند، ناکار کنید. شما باید استقامت و Block کردن خود را مدیریت کنید تا تحت تاثیر ضربات آنها قرار نگیرید و حتی با داشتن آمار بالا تا پایان بازی، باید مراقب باشید تا گرفتار حملات غافلگیرکننده دشمنان با تعداد بالا نیافتید. جدا از خود سیستم‌های نقش‌آفرینی متراکم، یکی از بزرگترین نقاط قوت بازی در قدرت سینمایی آن نهفته است. راستش را بخواهید، Kingdom Come: Deliverance II دارای کارگردانی میان‌پرده‌های فوق العاده چشمگیر است، شاید یکی از بهترین‌هایی که تا به حال در این چند سال اخیر در یک RPG دیده‌ام. در حالی که احساس می‌کنم اکثر سکانس‌های سینمایی دیگر بازی به شدت بر روی زنجیره‌های دیالوگ یا اکشن مبارزات تمرکز می‌کنند، Deliverance II می‌داند چگونه اجازه دهد صحنه‌ها در سکوت و زبان بدن، در کنار ترکیب‌بندی، نور و زوایای دوربین به خوبی اجرا شوند. حتی صحنه‌هایی که در مورد فضای سیاسی کنونی منطقه بحث می‌کنند، عمدتاً به دلیل موکاپ، صداپیشگی و صحنه‌های عالی، جذاب هستند. من قبلاً با اجرای صدا در عنوان اول تحت تأثیر قرار گرفته بودم، اما Deliverance II یک درجه بالاتر است.

نگاه دقیق‌تر به روایت

روایت کلی در تمام طول بازی موفق می‌شود جذاب بماند، اگرچه کمی طولانی است. تعجب‌آور است که چگونه بسیاری از شخصیت‌های جدید معرفی شده، به راحتی در جریان داستان جا می‌افتند. به همه شخصیت‌ها اهمیت و زمان نمایش یکسان داده نمی‌شود و همچنین نباید به آن‌ها داده شود، اما تلاقی شخصیت‌های مختلف، موقعیت اجتماعی و برخی شخصیت‌پردازی‌ها منجر به ترکیبی مناسب از درام، ترحم و طنز جذاب می‌شود. تنوع خوبی که توانسته داستان نسخه‌ی اصلی را بسط دهد.

یک سناریوی سرگرم‌کننده وجود دارد که در آن شما باید با گشت و گذار در اطراف قلعه تروتسکی در شب، جانشین هنری هانس کاپون را از چوبه‌دار نجات دهید. یکی دیگر از مراحل اصلی شما را وادار می‌کند که در مورد قلعه‌ای که توسط گروهی از راهزنان که خود را به عنوان اربابان قلعه می‌نامند و بر ساکنان آن غلبه کرده‌اند، تحقیق کنید. من فکر می‌کنم Deliverance 2 برخی از مسائل اولین بازی را نیز بهبود می‌بخشد. نسبتاً در اوایل بازی، برخی از تلاش‌ها شامل Cumanها می‌شود که قبلاً به‌عنوان یک دشمن خارجی بی‌چهره (اغلب به معنای واقعی کلمه بدون چهره، زیرا معمولاً ماسک می‌پوشند) به تصویر کشیده می‌شدند. این ماموریت‌های اولیه می‌تواند به چیزی شبیه به آتش‌بس با گروه خاصی از Cumanها منجر شود، جایی که می‌توانید کمی بیشتر در مورد چند فرد Cuman بیاموزید و به دنبال آن یک شب را مست کرده و صبح کنید. به طور کلی، Cumanها هنوز هم با زیگیزموند “متجاوز” که به عنوان یک نیروی خارجی متخاصم و شرور در ارتباط است، در یک لیگ هستند، اما تلاش برای افزودن مقداری انسانیت به این خارجی‌ها در مقایسه با تصویر آشکارا “شیطان” در بازی اول بسیار جالب توجه است.

همچنین یک ماموریت مهم با مردم رومی وجود دارد و همچنین بخشی از داستان اصلی به بخش یهودی کوتنبرگ اختصاص می‌یابد. همچنین یک شخصیت سیاهپوست در بازی وجود دارد، موسی از مالی، که خود را در حال سفر با کاروان سیگیزموند به عنوان یک شفا‌دهنده می‌یابد. او به‌عنوان یک پزشک متخصص شناخته می‌شود، در حالی که حرف‌های جالبی از تضاد فرهنگی مالی و بوهمیا می‌زند، که مثلاً زنان اینجا لباس‌های زیادی می‌پوشند یا ادویه‌های مالی خیلی مرغوب‌ترند و غیره. قابل درک است که برخی از اطرافیان، او را یک فرد خارجی می‌دانند و رفتار نژاد‍پرستانه دارند ولی شما می‌توانید با او دوست شوید. جالب است که رفتار Henry کم و بیش در دست شماست، البته نه در حد بالا که کاملاً نژادپرست شوید ولی می‌توانید افراد را نادیده گرفته یا با آنها رفاقت کنید. البته به طور پیش‌فرض Henry در ارتباط با خارجی‌ها سعی دارد آنها را درک کند و کاملاً دوستانه برخورد می‌کند.

این بار نیز به زنان کمی اختیار بیشتری داده می‌شود. در اولین Kingdom Come: Deliverance، من احساس می‌کردم که تقریباً هر شخصیت زن اصلی تا حد زیادی به عنوان یک هدف عاشقانه جنسی در ابتدا و کاراکتر فرعی در جایی دیگر قرار می‌گیرد، این بار کمی اوضاع بهتر شده است. کاترین یک جاسوس مدبر است که توسط فرمانده خود به خوبی مورد احترام است، اگرچه او گاهی اوقات هدف شوونیسم مردانه قرار می‌گیرد. رزا یک نجیب‌زاده جوان فهیم و با روحیه است و علاقه بالقوه عاشقانه‌ای به هنری دارد، و من در واقع متوجه شدم که ای کاش او کمی بیشتر در جریان داستان اصلی قرار می‌گرفت. در مورد روابط، حتی چند شخصیت مرد وجود دارد که هنری می‌تواند با آنها وارد رابطه شود، اگر بازیکن انتخاب کند (اجباری نیستند). همین موارد در X یا توئیتر سابق، پُتکی شده و بر سر کارگردان بازی توسط Anti Woke‌ها نواخته شدا است. در بازی اول Wokeها به بازی حمله کرده و گفتند چرا سیاه‌پوست در بازی نیست و کارگردان بازی اعلام کرد که در Bohemiaیِ آن زمان سیاه‌پوست نبود. حال که کاراکتر سیاه‌پوست در بازی است Anti Wokeها او را مورد حمله قرار داده‌اند! کلاً Bohemia شهر عجیبیه دوستان!

سخن آخر

امتیاز ۸۵